Bezczelna łatwość pięknych wierszy - krakowskie inscenizacje teatralne Balladyny Juliusza Słowackiego
Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Krakowie zaprasza do obejrzenia wystawy „Bezczelna łatwość pięknych wierszy - krakowskie inscenizacje teatralne Balladyny Juliusza Słowackiego”, która została zorganizowana w związku z ogłoszeniem Balladyny Juliusza Słowackiego jako lektury Narodowego Czytania 2020. Ekspozycja powstała dzięki współpracy WBP w Krakowie z teatrami krakowskimi. Zdjęcia i szkice zaprezentowane na wystawie możemy oglądać dzięki uprzejmości: Teatru Bagatela, Teatru Cracovia, Teatru Graciarnia, Teatru Groteska, Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Teatru STU oraz Marty Mazurkiewicz, która udostępniła fotografie Teatru M.I.S.T. Aby zaprezentować prawie wszystkie z 27 przedstawień, jakie odbyły się od 1868 do 2020 roku, wykorzystano też materiały ze zbiorów WBP w Krakowie
Jak przypuszczają badacze, na pomysł napisania Balladyny Juliusz Słowacki wpadł jeszcze jesienią 1833 roku. Ludowa i baśniowa wizja Polski przedhistorycznej ma w dramacie związek z koncepcjami Lelewela. Historyk zakładał, że ustrój feudalny był sprzeczny z charakterem Słowian, i że narzucony został szczepom słowiańskim, a wielką rolę odegrał w tym m.in. Kościół rzymski. Słowacki podchwycił tę myśl, a konsekwencją tego było uczynienie Polski ówczesnej, wbrew prawdzie historycznej, krajem chrześcijańskim. Na tle tej baśniowo ujętej rzeczywistości historycznej toczą się wydarzenia przedstawione również według wzorów baśni ludowej - o „Malinach”, „Śpiewającej kości” czy o „Piszczałce oskarżycielce”. Treścią tych opowieści jest śmierć dziewczyny z ręki zawistnej siostry – rywalki. Słowacki nie oparł się bezpośrednio na wątku baśniowym, lecz na balladzie „Maliny” Aleksandra Chodźki, której treść autor zaczerpnął z polskiej, prozaicznej baśni. Twórca Balladyny rozbudował wątek malin składnikami rozmaitego pochodzenia, mickiewiczowskimi i szekspirowskimi, ale także innymi motywami pochodzenia folklorystycznego, jak legenda o koronie Lecha otrzymanej od Scyty, towarzysza „dwóch Magów”, a więc jednego z Trzech Króli betlejemskich. Utwór został napisany w 1834 roku w Genewie, ale drukiem poeta ogłosił go w lipcu 1839 roku.
Prapremiera Balladyny odbyła się 7 marca 1862 roku w Teatrze Skarbkowskim we Lwowie. Wówczas dramat wystawiono na benefis Juliana Wilkoszewskiego grającego Grabca. To źle przygotowane, jednorazowe przedstawienie zakończyło się klęską.
Balladyna jest najczęściej granym dramatem romantycznym, w którym role kobiece kreowały: Antonina Hoffmann, Stanisława Wysocka, Wanda Siemaszkowa (Balladyna), Helena Modrzejewska (Goplana), Maria Przybyłko-Potocka (Alina).
Ostatnia, najnowsza krakowska premiera przedstawienia dramatu Juliusza Słowackiego miało miejsce 7 lutego 2020 roku w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.
- 0a-balladyna-plakat.jpg
- 0b-wstep.jpg
- 1-slowacki02.jpg
- 2-slowacki1868.jpg
- 3-slowacki01.jpg
- 4-slowacki1894.jpg
- 5-slowacki03.jpg
- 7-slowacki1927.jpg
- 8-slowacki05.jpg
- 9-slowacki1938.jpg
- 10-slowacki06.jpg
- 11-teatr-niezalezny1.jpg
- 12-teatr-niezalezny2.jpg
- 13-slowacki07.jpg
- 14-slowacki08.jpg
- 15-ludowy.jpg
- 15-ludowy1.jpg
- 16-bag1.jpg
- 17-bag2.jpg
- 18-bag3.jpg
- 19-ludowy2.jpg
- 20-groteska.jpg
- 20-groteska1.jpg
- 21-groteska2.jpg
- 23-mist.jpg
- 24-graciarnia.jpg
- 25-stu1.jpg
- 26-stu3.jpg
- 27-stu2.jpg
- 30-slowacki.jpg
- 31-slowacki.jpg
- 32-slowacki.jpg
- 33-slowacki09.jpg
- 34-slowacki010.jpg
- 35-slowacki011.jpg